ทำใจเมื่อต้องพลัดพราก

คำถาม : เราจะฝึกจิตอย่างไร เพื่อตั้งรับกับการสูญเสียคนที่เรารัก และจะถนอมความรักอย่างไรให้ยาวนานที่สุด

กำพร้า/พลัดพราก-หมวดปัญหาครอบครัว

กำพร้า / พลัดพราก เกิดจากวิบากกรรมในอดีตชาติ 1.พูดประชดพ่อแม่ 2.ดื้อ หนีออกจากบ้าน 3.ทิ้งลูก พรากลูกสัตว์ 4.เจ้าชู้ ไม่รับผิดชอบภรรยา บุตร 5.ยินดี / สนับสนุนการทำสงคราม

เพราะขายลูกสัตว์ จึงต้องพลัดพรากจากแม่...ตั้งแต่เยาว์วัย

สาเหตุที่ทำให้ลูกเบนซ์ต้องสูญเสียคุณแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก ทั้งนี้ก็เป็นเพราะวิบากกรรมปาณาติบาตที่ลูกเบนซ์และคุณแม่ได้เคยประกอบกรรมร่วมกัน

สุชาตกุมารชาดก ชาดกว่าด้วยการพรากจากสิ่งที่เป็นทุกข์

สุชาตกุมารเห็นบิดาห่วงใย ให้ข้อคิดอย่างสมคะเน แล้วก็เร่งกล่าวให้สติบิดากลับไปตามอุบาย “ท่านพ่อ วัวตัวนี้หาได้มีชีวิตแล้ว เหมือนท่านปู่ของลูกเช่นกัน แต่ยังมีศีรษะ มีปาก มีร่างกาย หู หาง ครบถ้วนอยู่ ย่อมต้องกินหญ้าที่ลูกนำมาเซ่นได้สิขอรับ ” “มันกินไม่ได้หรอกลูกเอ้ย มันตายไปแล้ว ” “ลูกเข้าใจว่ามันต้องกินหญ้านี้ได้ เพราะขนาดท่านปู่มิได้มีร่างกายเหลืออยู่แล้ว เหลือเพียงเถ้ากระดูกมนสถูป แต่ท่านพ่อยังนำดอกไม้เครื่องหอมต่าง ๆ แล้วก็อาหารคาวหวานไปร้องบอกท่านปู่ให้กินอยู่เลยขอรับ ”

ลูกกับน้องชายมีบุพกรรมใดร่วมกันลูกจึงต้องคอยแก้ปัญหาให้เขาทุกเรื่อง

น้องชาย ขณะเป็นวัยรุ่นเกเรมาก ชอบคบเพื่อนไม่ดี ดื่มเหล้า เที่ยวกลางคืน ค้ายาเสพติด จนมีเรื่องทะเลาะวิวาทกันเป็นประจำ และลูกต้องเป็นคนแก้ปัญหาให้ทุกครั้ง น้องชายไม่ติดยาค่ะ แต่จะลองทุกอย่าง ที่ลูกเห็นชัดๆ คือ กัญชา

มงคลที่ ๓๕ จิตไม่หวั่นไหวในโลกธรรม - ยอมรับความจริงกันดีกว่า

พระราชาไม่ทรงเชื่อ จึงท้าให้พระดาบสนำหนอนมาให้ดูก่อน พระองค์จึงจะยอมเชื่อ พระดาบสใช้อานุภาพของท่าน บังคับให้หนอนสองตัวที่กำลังชอนไชหาอาหารอยู่ในมูลโค ออกมาปรากฏต่อหน้าพระราชา พลางทูลว่า “ข้าแต่มหาราช พระเทวีอุพพรีนี้ได้จากพระองค์ไปแล้ว บัดนี้กำลังเดินตามหลังหนอนตัวผู้ ขอพระองค์จงทอดพระเนตรเถิด”

วิบากกรรมปาณาติบาต

สรรพชีวิตไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์ เมื่อเกิดมามีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ย่อมมีความรักตัว กลัวเจ็บ กลัวตาย ด้วยกันทั้งสิ้น พูดได้ว่า ไม่มีใครเลยที่จะไม่กลัวตาย ไม่ต้องพูดถึงใครที่ไหนอื่นให้ไกลไป ดูแต่ตัวของเราเถิด เมื่อนึกถึงความตายขึ้นมาคราวใด ก็ให้รู้สึกหวั่นใจขึ้นมาคราวนั้น ที่เรากลัวตายนั้น ก็เพราะเหตุว่า เราไม่อยากพลัดพรากจากบุคคลและทรัพย์สมบัติอันเป็นที่รัก อีกทั้งกลัวเพราะไม่รู้ว่า เมื่อตายไปแล้ว จะต้องไปเจอกับอะไร ทุกข์ยากมากแค่ไหน

สุวรรณสามชาดก ชาดกว่าด้วยผู้บำเพ็ญเมตตาบารมี

ข้าพเจ้าเป็นบุตรฤาษี ชื่อว่าสุวรรณสาม บัดนี้บาดเจ็บสาหัสต้องตายด้วยคมศรของท่าน ทุกข์อันสาหัสนี้เป็นเรื่องธรรมดาของคนที่เกิดในโลก ข้าพเจ้าจึงไม่ได้โกรธเคืองท่าน สงสารแต่บิดามารดาผู้ตาบอด ซึ่งมีเพียงข้าพเจ้าเท่านั้นที่ดูแล เมื่อขาดอาหารและน้ำ ท่านทั้งสองก็คงต้องตายตาม ทุกข์ที่พลัดพรากจากบิดามารดาผู้ไร้คนดูแลนั้นยิ่งใหญ่กว่าทุกข์ที่จะต้องตายด้วยคมศรนี้หลายเท่านัก

ปชาบดีเถรี ผู้รัตตัญญู (๑)

ในที่ใด ไม่มีความแก่หรือความตาย ไม่มีการสมาคมด้วยสัตว์และสังขารอันไม่เป็นที่รัก ไม่มีการพลัดพรากจากสัตว์และสังขารอันเป็นที่รัก ที่นั้นนักปราชญ์กล่าวว่าเป็นอสังขตสถาน

ชีวิตที่เคยมืดมนกลับสว่างไสวเพราะได้บวช

ผมเกิดมาอาภัพมาก เพราะโยมพ่อเสียชีวิตตั้งแต่ผมอายุได้ 4 ขวบ พออายุ 10 ขวบ ก็ต้องพลัดพรากจากโยมแม่ โดยไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยรู้ข่าวของโยมแม่อีกเลย ผมโตมาด้วยข้าวก้นบาตรพระ อาศัยอยู่กับหลวงพ่อ-หลวงพี่ที่วัดต่างจังหวัด