More than You can Chew

When it comes to the subject of ‘merit’, there’s no such thing as ‘biting off more than you can chew’.

Answer by the Law of Kamma :- Layperson Troubles

I always make merit and do good deeds, but why do I experience so many difficulties in life?

二番はいない1

ตักบาตรพระ จังหวัดสกลนคร

ถึงแม้เราจะอยู่ไกลกันก็ตาม แต่เราในฐานะพุทธบุตรเหมือนกัน มีสมเด็จพ่อ คือ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์เดียวกัน ทางคณะสงฆ์เห็นถึงความยากลำบากในการบิณฑบาตของพระสงฆ์ใน 4จังหวัดชายแดนภาคใต้ ทางคณะสงฆ์และชาวพุทธสกลนครทุกคน จึงได้จัดงานตักบาตรในครั้งนี้ เพื่อส่งอาหารตักบาตรนี้ไปให้ท่าน

Was it difficult leaving family and friends to become a monk?

แด่.....ครูผู้หยัดสู้

โดยเฉพาะคุณครูที่อยู่ในท้องที่ที่ห่างไกลตามอำเภอต่างๆ ซึ่งเขาไม่เคยได้รับน้ำใจส่วนนี้จากใครเลย เพราะฉะนั้นเมื่อพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ได้มอบกองทุนนี้แก่คุณครู เขาก็ดีใจมากเลยนะครับ ที่อย่างน้อยยังมีคนคอยช่วยเหลือ ให้กำลังใจคุณครูและเห็นความยากลำบากของพวกเรา

มงคลที่ ๑๖ ประพฤติธรรม - เป็นมนุษย์สุดประเสริฐ

การได้เกิดมาเป็นมนุษย์นั้น เป็นของยากเหลือเกิน จะต้องมีกำลังบุญมากพอ ถ้ากำลังบุญน้อยๆ มาเกิดเป็นมนุษย์ไม่ได้ แต่ดูเหมือนว่า สิ่งที่ได้มาด้วยความยากลำบากนี้ เรามักใช้กันอย่างไม่ทะนุถนอม ใช้กันอย่างถล่มทลาย โดยไม่รู้คุณค่าของกายมนุษย์ ว่าสำคัญแค่ไหน

มงคลที่ ๑๕ บำเพ็ญทาน - ยิ่งให้สมบัติใหญ่ยิ่งไหลมา

เมื่อให้ทาน สละทรัพย์ออกจากใจ ความตระหนี่ซึ่งเป็นวิบัติก็หลุดร่อนออกไปด้วย เมื่อวิบัติหลุดออกไป สิริสมบัติก็หลั่งไหลเข้ามาแทน บุญที่เกิดจากการให้ทานและเอาชนะความตระหนี่ในใจได้นี้ ไปดึงดูดสมบัติใหญ่มา ทำให้ได้สมปรารถนาในสิ่งที่ต้องการ ได้ทั้งโลกิยทรัพย์และอริยทรัพย์ ดังเรื่องของหญิงชราท่านหนึ่ง ที่ตัดใจให้ทานเอาชนะใจตนเองได้ โดยสละทรัพย์ที่หามาด้วยความยากลำบากออกให้ทาน

มงคลที่ ๑๕ บำเพ็ญทาน - เศรษฐีผู้มีใจตระหนี่

คนตระหนี่กลัวความยากจนย่อมไม่ให้อะไรแก่ผู้ใด ความกลัวจนนั่นแหละ จะเป็นภัยแก่ผู้ไม่ให้ คนตระหนี่ย่อมกลัวความอยากข้าวอยากน้ำ ความกลัวนั่นแหละจะกลับมาสู่คนพาลทั้งในโลกนี้และโลกหน้า เพราะเหตุนั้น บัณฑิตพึงครอบงำมลทินกำจัดความตระหนี่เสียแล้วให้ทานเถิด เพราะบุญย่อมเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลายในโลกหน้า

ทศชาติชาดก เรื่องมโหสถบัณฑิต ผู้ยิ่งด้วยปัญญาบารมี ตอนที่ 22

นับแต่นั้นมา พระเจ้าวิเทหราชก็ได้ผูกปัญหาส่งไปทดสอบชาวปาจีนยวมัชฌคามอย่างต่อเนื่องมิ ได้ขาด ทั้งนี้ทรงมีพระราชประสงค์จะวัดปัญญานุภาพของมโหสถบัณฑิตแต่เพียงผู้เดียว เท่านั้น แต่ครั้นจะทรงส่งปัญหาไปถึงมโหสถโดยตรง ก็เกรงว่าจะเป็นการจำเพาะเจาะจงจนเกินไป ดังนั้น จึงได้มอบให้เป็นภาระของชาวปาจีนยวมัชฌคามทุกคนที่จะต้องรับผิดชอบร่วมกัน แต่นับวันปัญหานั้นก็จะยิ่งทวีความยากขึ้นไปเรื่อยๆ