วันนี้เป็นวันที่สองของการเข้าพรรษา : ความมืดเป็นมิตร

วันนี้วันที่ 2 ของการเข้าพรรษา ต้องนับกันไปเป็นวัน ๆ เลย เพราะมีเวลาจำกัดแค่ 90 วันเท่านั้น เพื่อเตือนว่าชีวิตเราผ่านไปแต่ละวันนั้นได้สร้างสิ่งที่ดีได้แค่ไหน ทำให้เราปลื้มปีติภาคภูมิใจไหม ถ้ารู้สึกปลื้มปีติภาคภูมิใจก็ใช้ได้ และเราก็จะได้ไปสรุปกันตอนก่อนจะออกพรรษา

วันนี้วันที่ 32 นับจากวันเข้าพรรษา : เอหิปัสสิโก

วันนี้วันที่ 32 นับจากวันเข้าพรรษา พรรษานี้ชื่อว่า พรรษาแห่งการบรรลุธรรม บรรลุธรรมในทีนี้ก็คือ บรรลุพระธรรมกายที่อยู่ในตัวของมนุษย์ทุกคน ไม่ว่าจะเป็นเชื้อชาติศาสนาและเผ่าพันธุ์ใด จะรู้หรือไม่รู้ จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตาม ก็มีอยู่ทุกคน แล้วจะรู้ได้อย่างไร ก็ต้อง เอหิปัสสิโก มาลองพิสูจน์ ทำดูเอาใจมาหยุดนิ่งอยู่ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 หยุดอย่างเดียว โดยไม่ต้องทำอะไรเลย

วันนี้เป็นวันที่สามของการเข้าพรรษา : มืด เมื่อย ฟุ้ง

วันนี้เป็นวันที่ 3 ของการเข้าพรรษา พระเห็นพระ เณรเห็นพระ โยมเห็นพระ เวลาเรานั่งหลับตาแล้วมืดเหมือนมองไม่เห็นอะไรเลย เราก็จะมีความรู้สึกว่า ความมืดเป็นอุปสรรคและเป็นปรปักษ์กับใจของเรา แต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่ เพราะความมืดก็เป็นเพียงปรากฏการณ์ธรรมดาของโลก เหมือนโลกภายนอกก็ต้องมีความมืด มีห้องมืด

ผลการปฏิบัติธรรมจากโครงการปฏิบัติธรรมพิเศษภาคพื้นเอเชียครั้งที่ 3 ณ สวนพนาวัฒน์ จ.เชียงใหม่

ขณะนี้ ผู้คนจากนานาชาติ ต่างให้ความสนใจในการปฏิบัติธรรมกันมากขึ้น โดยเฉพาะโครงการปฏิบัติธรรมพิเศษภาคพื้นเอเชีย ซึ่งได้จัดเป็นประจำทุกปีในช่วงวันหยุดระยะยาวช่วงปลายปี โดยจัดขึ้นเป็นครั้งที่ 3 ระหว่างวันที่ 11 ถึง 18 ธันวาคม พ.ศ.2554

การรักษาศีลได้บุญอย่างไรและถ้าจะรักษาศีลได้ดีต้องฝึกสติอย่างไร

เมื่อใดใจออกจากศูนย์กลางกาย แปลว่าสติหย่อนจะทำให้เผลอไปทำผิดศีลได้ ถ้าเราห้ามใจไม่ให้ทำความชั่ว นอกจากเป็นการรักษาศีลได้แล้ว ยังเป็นการฝึกสติให้อยู่ในตัวควบคู่กันไปอีกด้วย

ทศชาติชาดก เรื่องมโหสถบัณฑิต ผู้ยิ่งด้วยปัญญาบารมี ตอนที่ 95

มโหสถบัณฑิตถูกท้าวเธอตรัสถามความ เห็นเช่นนั้น ก็มิได้คิดว่าคำถามตื้นๆเพียงเท่านี้ ยังจะมีเล่ห์กลใดๆซุกซ่อนอยู่เบื้องหลัง ด้วยความจงรักภักดีที่มีต่อเจ้าเหนือหัวอย่างบริสุทธิ์ใจ มโหสถจึงมุ่งแต่จะแสดงข้อคิดที่กอปรด้วยประโยชน์ให้ทรงทราบ จึงถือโอกาสนั้นกราบบังคมทูลว่า

ดวงตะวันแห่งโซโลมอน

เขาเคยผ่านสมรภูมิแห่งการต่อ สู้มาอย่างโชกโชน และเคยฆ่าคนตายอย่างหฤโหดมาแล้วด้วยตัวเลขที่เขาบอกว่าไม่มากนัก แต่ก็จำไม่ได้ว่ากี่ศพกันแน่ การตายจึงดูเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา เมื่อฆ่าคนได้เขาก็รู้สึกภาคภูมิใจมากว่า “ข้านี่แหละเก่ง”